18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/1

(1)

Kraj korzystający z ogólnego systemu preferencji taryfowych („GSP”) może wystąpić o możliwość skorzystania z dodatkowych preferencji taryfowych w ramach szczególnego rozwiązania motywacyjnego dotyczącego zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów (GSP +). W tym celu w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 ustanowiono szczegółowe kryteria kwalifikowalności dotyczące przyznania preferencji taryfowych przewidzianych w ramach rozwiązania GSP +. Kraj ten powinien być uznawany za podatny na zagrożenia ze względu na brak dywersyfikacji i niewystarczającą integrację z międzynarodowym systemem handlu. Powinien on ratyfikować wszystkie konwencje wymienione w załączniku VIII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, a najnowsze dostępne wnioski właściwych organów monitorujących nie powinny stwierdzać poważnego naruszenia skutecznego wykonania którejkolwiek z tych konwencji. W odniesieniu do żadnej z odpowiednich konwencji kraj ten nie powinien złożyć zastrzeżenia, zakazanego przez którąkolwiek z tych konwencji lub które do celów art. 9 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 uznawane jest za niezgodne z przedmiotem i celem konwencji. Powinien on bez zastrzeżeń zaakceptować wymogi w zakresie sprawozdawczości nałożone każdą konwencją i podjąć wiążące zobowiązania określone w art. 9 ust. 1 lit. d), e) i f) rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

(2)

Kraj korzystający z systemu GSP, który chce korzystać z GSP+, musi przedłożyć wniosek zawierający wyczerpujące informacje dotyczące ratyfikacji odpowiednich konwencji, jego zastrzeżeń i sprzeciwów złożonych przez inne strony konwencji w odniesieniu do tych zastrzeżeń oraz jego wiążących zobowiązań.

(3)

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych, aby zmienić załącznik III do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 w celu przyznania GSP+ krajowi składającemu wniosek poprzez dodanie go do wykazu krajów korzystających z systemu GSP+.

(4)

W dniu 12 lipca 2016 r. Komisja otrzymała wniosek o GSP+ od Demokratyczno-Socjalistycznej Republiki Sri Lanki („Sri Lanka”).

(5)

Komisja zbadała wniosek o GSP+ złożony przez Sri Lankę zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 i ustaliła, że Sri Lanka spełnia kryteria kwalifikowalności. Sri Lance należy zatem przyznać GSP + od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Należy odpowiednio zmienić załącznik III do rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

(6)

Zgodnie z art. 13 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 Komisja powinna dokonywać przeglądu stanu ratyfikacji odpowiednich konwencji, skutecznego wdrażania tych konwencji przez rząd Sri Lanki, a także jego współpracy z odpowiednimi organami monitorującymi,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/3

(1)

W pkt 11.4.3 lit. a) załącznika do polskiej wersji językowej rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1998 (2) znajduje się błąd dotyczący wykazu kompetencji, które wymagają szkoleń okresowych o odpowiedniej częstotliwości.

(2)

Szwedzka wersja językowa rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/1998 zawiera błędy w załączniku, a mianowicie w pkt 8.1.1.2 i pkt 9.1.1.3 błąd dotyczący wymogu ponownej kontroli bezpieczeństwa; w pkt 8.3.1 błąd dotyczący przedmiotu obowiązku dostawy; w pkt 9.1.3.5 lit. b) akapit pierwszy błąd dotyczący zakresu metody kontroli; w pkt 9.3.1 błąd dotyczący przedmiotu obowiązku dostawy; w pkt 11.2.3.1 formuła wprowadzająca błąd dotyczący osób objętych obowiązkiem szkoleniowym.

(3)

Należy zatem odpowiednio sprostować polską i szwedzką wersję językową rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/1998. Sprostowanie nie ma wpływu na inne wersje językowe.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Ochrony Lotnictwa Cywilnego,

1)

(nie dotyczy wersji polskiej);

2)

(nie dotyczy wersji polskiej);

3)

(nie dotyczy wersji polskiej);

4)

(nie dotyczy wersji polskiej);

5)

(nie dotyczy wersji polskiej);

6)

(nie dotyczy wersji polskiej);

7)

w pkt 11.4.3. akapit drugi lit. a) otrzymuje brzmienie:

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 834/2007 ustanawia podstawowe wymogi dotyczące ekologicznej produkcji zwierząt akwakultury, w tym wymagania w odniesieniu do pasz. Szczegółowe zasady wdrażania tych wymogów są określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 889/2008 (2).

(2)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 834/2007 ryby i skorupiaki są żywione paszami zaspokajającymi potrzeby pokarmowe zwierząt w różnych okresach ich rozwoju.

(3)

W art. 25 l rozporządzenia (WE) nr 889/2008 określono szczegółowe zasady dotyczące pasz dla niektórych zwierząt akwakultury, o których mowa w sekcjach 6, 7 i 9 załącznika XIIIa do tego rozporządzenia. Zasady określone w tym artykule mają na celu priorytetowe traktowanie naturalnie dostępnej paszy, gdy jest ona dostępna.

(4)

Na podstawie art. 25 l ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 889/2008 dane zwierzęta są żywione pożywieniem naturalnie dostępnym w stawach i jeziorach. W art. 25 l ust. 2 tego rozporządzenia pozwala się na stosowanie ekologicznych pasz pochodzenia roślinnego lub wodorostów morskich, jeżeli naturalne źródła paszy nie są dostępne w wystarczającej ilości. W art. 25 l ust. 3 lit. a) i b) tego rozporządzenia ustanawia się maksymalne wartości procentowe mączki rybnej i oleju z ryb, które mogą być uwzględnione w dawce pokarmowej dla suma panga i krewetek, gdy naturalnie dostępna pasza jest uzupełniana.

(5)

Naturalnie występująca pasza jest ograniczona lub nie istnieje na etapie wylęgarni. Państwa członkowskie poinformowały Komisję, że zasady dotyczące żywienia krewetek z rodziny Penaeidae, w szczególności krewetki tygrysiej (Penaeus monodon), określone w art. 25 l ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 889/2008, mogłyby prowadzić do niedożywienia i zwiększonej śmiertelności, jeżeli byłyby stosowane we wczesnych stadiach rozwojowych w środowisku wylęgarni.

(6)

Zgodnie z art. 25 l ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 889/2008 dane zwierzęta są żywione pożywieniem naturalnie dostępnym w stawach i jeziorach. Zasada określona w tym artykule powinna dotyczyć jedynie etapu wzrostowego, kiedy zwierzęta są utrzymywane w stawach i jeziorach, a nie środowiska wylęgarni, w którym naturalnie dostępna pasza jest niewystarczająca. Jest to szczególnie istotne od dnia 31 grudnia 2016 r., gdyż od tego dnia, zgodnie z art. 25e ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 889/2008, młode osobniki zwierząt akwakultury podlegające nieekologicznym warunkom zarządzania nie mogą już być wprowadzane do gospodarstwa ekologicznego. Przed tą datą można było wprowadzać odsetek nieekologicznych młodych osobników zwierząt do gospodarstwa ekologicznego po etapie wylęgarni w ramach zarządzania nieekologicznego.

(7)

Ponadto grupa ekspertów ds. doradztwa technicznego w zakresie produkcji ekologicznej („EGTOP”), utworzona decyzją Komisji 2009/427/WE (3), potwierdziła, że szczegółowe przepisy zawarte w art. 25 l ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 889/2008 są odpowiednie tylko dla etapu wzrostowego (4). EGTOP uważa, że ograniczenia dotyczące produkcji mączki rybnej i oleju z ryb określone w tym artykule nie pozwalają na zaspokojenie potrzeb żywieniowych zwierząt na wczesnych etapach życia w środowisku wylęgarni.

(8)

Komisja stwierdziła, że istnieje potrzeba wprowadzenia zmian do przepisów dotyczących pasz w odniesieniu do niektórych zwierząt akwakultury poprzez wyjaśnienie, że przepisy te mają zastosowanie jedynie do etapu wzrostowego. Dochodząc do takiego wniosku, Komisja wzięła pod uwagę wymóg zaspokojenia potrzeb żywieniowych zwierząt na różnych etapach ich rozwoju, jak określono w art. 15 ust. 1 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 834/2007, cel art. 25 l rozporządzenia (WE) nr 889/2008, zgodnie z którym należy priorytetowego traktować naturalnie dostępne pasze, w przypadku gdy są one dostępne, oraz opinię EGTOP.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 889/2008.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Produkcji Ekologicznej,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/7

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Unijny wykaz dodatków do żywności może zostać zaktualizowany z inicjatywy Komisji lub na wniosek zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 (2).

(3)

W dniu 10 marca 2016 r. Polska złożyła wniosek o zezwolenie na stosowanie azotynów (E 249–250) jako substancji konserwującej w „golonce peklowanej”. Następnie wniosek udostępniono państwom członkowskim zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(4)

Według wnioskodawcy „golonka peklowana” jest tradycyjnym polskim surowym wyrobem mięsnym, w którym azotyny, wykorzystuje się nie tylko jako środek konserwujący, ale też jako środek peklujący służący do otrzymania pożądanego koloru, smaku i konsystencji zgodnych z oczekiwaniami konsumentów. Oferowana konsumentom „golonka peklowana” przed spożyciem musi być poddana obróbce cieplnej.

(5)

Motyw 7 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 stanowi, że podczas dopuszczania dodatków do żywności należy uwzględnić także inne istotne czynniki, w tym między innymi czynniki związane z tradycjami. W związku z tym należy utrzymać określone produkty tradycyjne na rynku niektórych państw członkowskich, jeżeli stosowanie dodatków do żywności spełnia warunki ogólne i szczegółowe określone w rozporządzeniu (WE) nr 1333/2008.

(6)

Aby zapewnić jednorodne stosowanie dodatków objętych obowiązującym rozporządzeniem, „golonka peklowana” zostanie opisana w wytycznych opisujących kategorie żywności w części E załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 w sprawie dodatków do żywności (3).

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja musi zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urzędu”) w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Zasadniczo zezwala się na stosowanie azotynów w produktach mięsnych, przy czym ich stosowanie w surowych wyrobach mięsnych jest ograniczone do pewnych tradycyjnych wyrobów, a w odniesieniu do tradycyjnie peklowanych produktów mięsnych określono przepisy szczegółowe. Ponieważ wniosek o rozszerzenie zastosowania azotynów ogranicza się do konkretnego tradycyjnie stosowanego surowego wyrobu mięsnego, nie oczekuje się, że rozszerzenie będzie miało znaczący wpływ na ogólne narażenie na azotyny. W związku z tym rozszerzenie zastosowania tych dodatków stanowi aktualizację wykazu unijnego niemającą wpływu na zdrowie człowieka i zasięgnięcie opinii Urzędu nie jest konieczne.

(8)

Należy odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/10

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę Rady 91/414/EWG (2) należy stosować, w odniesieniu do procedury i warunków zatwierdzania, do substancji czynnych, dla których przyjęto decyzję zgodnie z art. 6 ust. 3 tej dyrektywy przed dniem 14 czerwca 2011 r. W przypadku ortosulfamuronu warunki art. 80 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione decyzją Komisji 2006/806/WE (3).

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG w dniu 4 lipca 2005 r. Włochy otrzymały wniosek od przedsiębiorstwa Isagro S.p.A. w sprawie włączenia substancji czynnej ortosulfamuron do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W decyzji 2006/806/WE potwierdzono, że dokumentacja jest „kompletna” w tym sensie, że zasadniczo spełnia wymogi dotyczące danych i informacji przewidziane w załącznikach II oraz III do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/414/EWG dla wspomnianej substancji czynnej i dla zastosowań zaproponowanych przez wnioskodawcę został oceniony wpływ na zdrowie ludzi i zdrowie zwierząt oraz na środowisko. W dniu 27 lipca 2012 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło projekt sprawozdania z oceny. Zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 188/2011 (4) od wnioskodawcy zażądano dodatkowych informacji. Przeprowadzoną przez Włochy ocenę dodatkowych informacji przedstawionych przez wnioskodawcę przedłożono w formie uzupełnień do projektu sprawozdania z oceny i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”) dokonał ich zestawienia w sierpniu 2013 r.

(4)

Projekt sprawozdania z oceny został zweryfikowany przez państwa członkowskie i Urząd. W dniu 3 września 2013 r. Urząd przedstawił Komisji swoje wnioski z oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej ortosulfamuron (5). Urząd stwierdził, że dostępne informacje o rodzaju pozostałości w uprawach pierwotnych i roślinach uprawianych następczo w połączeniu z brakiem informacji toksykologicznych i oceny spożycia w odniesieniu do niektórych metabolitów roślinnych uniemożliwiają finalizację oceny ryzyka dla konsumentów. Ponadto nie można było sfinalizować oceny ryzyka dla organizmów żyjących w glebie i organizmów wodnych. Dodatkowo Urząd stwierdził istnienie obaw w odniesieniu do niektórych metabolitów, w związku z czym nie można było sfinalizować oceny wpływu na wody podziemne.

(5)

Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 188/2011, do projektu sprawozdania z przeglądu. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane.

(6)

Mimo argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę nie udało się jednak wyeliminować obaw, o których mowa w motywie 4.

(7)

Nie wykazano zatem, by można było oczekiwać, iż w proponowanych warunkach stosowania środki ochrony roślin zawierające ortosulfamuron spełniają zasadniczo wymogi ustanowione w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG.

(8)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 nie należy zatem zatwierdzić ortosulfamuronu.

(9)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) dyrektywy 91/414/EWG państwa członkowskie miały możliwość przyznawania tymczasowych zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające ortosulfamuron na wstępny okres trzech lat. Decyzją wykonawczą Komisji 2013/205/UE (6) zezwolono państwom członkowskim na przedłużenie tymczasowych zezwoleń na ortosulfamuron na okres kończący się najpóźniej w dniu 30 kwietnia 2015 r.

(10)

Wszystkie obowiązujące zezwolenia wygasły, nie jest zatem konieczne zapewnienie dodatkowego okresu na cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające ortosulfamuron.

(11)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku dotyczącego ortosulfamuronu zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/12

(1)

W części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (2) określono substancje czynne uznane za zatwierdzone rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009.

(2)

Okresy zatwierdzenia substancji czynnych bentazon, dikwat, DPX KE 459 (flupyrsulfuron metylowy), famoksadon, flumioksazyna, metalaksyl-M i pimetrozyna przedłużono ostatnio rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 2016/549 (3). Zatwierdzenie tych substancji wygaśnie z dniem 30 czerwca 2017 r. Wnioski o odnowienie włączenia tych substancji do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (4) złożono zgodnie z art. 4 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1141/2010 (5).

(3)

Okresy zatwierdzenia substancji czynnych karfentrazon etylowy, cyjazofamid, fenamidon, foramsulfuron, imazamoks, izoksaflutol, oksasulfuron, pendimetalina i trifloksystrobina przedłużono ostatnio rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 2016/950 (6). Zatwierdzenie tych substancji wygaśnie z dniem 31 lipca 2017 r.

(4)

Okresy zatwierdzenia substancji czynnych: alfa-cypermetryna, Ampelomyces quisqualis szczep: AQ 10, benalaksyl, bifenazan, bromoksynil, chlorprofam, desmedifam, etoksazol, Gliocladium catenulatum szczep: J1446, imazosulfuron, laminaryna, metoksyfenozyd, milbemektyna, fenmedifam i S-metolachlor przedłużono rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1197/2012 (7). Zatwierdzenie tych substancji wygaśnie z dniem 31 lipca 2017 r.

(5)

Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 844/2012 (8) złożono wnioski o odnowienie zatwierdzenia substancji wymienionych w motywach 3 i 4.

(6)

Ze względu na fakt, że ocena tych substancji opóźniła się z powodów, na które wnioskodawcy nie mieli wpływu, zatwierdzenia tych substancji czynnych prawdopodobnie wygasną, zanim zostanie podjęta decyzja w sprawie ich odnowienia. Należy zatem przedłużyć okresy zatwierdzenia tych substancji.

(7)

Mając na uwadze cel określony w art. 17 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, w przypadkach przyjęcia przez Komisję rozporządzenia stanowiącego o nieodnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej, o której mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, ze względu na brak spełnienia kryteriów zatwierdzenia, Komisja wyznaczy taką samą datę wygaśnięcia jak data obowiązująca przed niniejszym rozporządzeniem lub ustali ją na dzień wejścia w życie rozporządzenia stanowiącego o nieodnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza. W przypadkach przyjęcia przez Komisję rozporządzenia stanowiącego o odnowieniu zatwierdzenia substancji czynnej wymienionej w załączniku do niniejszego rozporządzenia, Komisja postara się, stosownie do okoliczności, wyznaczyć najwcześniejszą możliwą datę stosowania.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/16

(1)

Dyrektywą Komisji 2003/79/WE (2) włączono Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (3).

(2)

Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (4).

(3)

Zatwierdzenie substancji czynnej Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 października 2017 r.

(4)

Wniosek o odnowienie zatwierdzenia Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 (5) w terminie określonym w tym artykule.

(5)

Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny.

(6)

Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 29 maja 2015 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) oraz Komisji.

(7)

Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd upublicznił również dodatkową dokumentację skróconą.

(8)

W dniu 8 czerwca 2016 r. Urząd przekazał Komisji opinię (6) dotyczącą tego, czy można oczekiwać, że Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Dnia 6 grudnia 2016 r. Komisja przedstawiła projekt sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 na forum Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz.

(9)

Wnioskodawcy umożliwiono przedstawienie uwag do sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia.

(10)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 ustalono, że kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. Należy zatem odnowić zatwierdzenieConiothyrium minitans szczep CON/M/91-08.

(11)

Ocena ryzyka dotycząca odnowienia zatwierdzenia Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 opiera się na ograniczonej liczbie reprezentatywnych zastosowań, które jednak nie ograniczają zastosowań, w odniesieniu do których mogą zostać dopuszczone środki ochrony roślin zawierające Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08. Nie należy zatem utrzymywać ograniczenia wyłącznie do zastosowania w charakterze środka grzybobójczego.

(12)

Komisja uznaje ponadto, że Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 jest substancją czynną niskiego ryzyka na podstawie art. 22 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 nie jest substancją potencjalnie niebezpieczną i spełnia warunki określone w pkt 5 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 jest szczepem typu dzikiego, który naturalnie występuje w środowisku. Nie jest chorobotwórczy dla ludzi ani zwierząt. Oczekuje się, że dodatkowe narażenie ludzi, zwierząt i środowiska w związku z zastosowaniami zatwierdzonymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009 będzie nieistotne w porównaniu z narażeniem spodziewanym w wyniku rzeczywistych naturalnych sytuacji.

(13)

Należy zatem odnowić zatwierdzenieConiothyrium minitans szczep CON/M/91-08 jako substancji niskiego ryzyka. Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011.

(14)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia.

(15)

Zgodnie z art. 20 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 13 ust. 4 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011.

(16)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/950 (7) przedłużono okres zatwierdzenia Coniothyrium minitans szczep CON/M/91-08 do dnia 31 października 2017 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed terminem wygaśnięcia zatwierdzenia tej substancji. Z uwagi na to, że decyzję w sprawie odnowienia podjęto przed przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie należy jednak stosować od dnia 1 sierpnia 2017 r.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/21

(1)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Francja otrzymała w dniu 6 listopada 2012 r. złożony przez przedsiębiorstwo Arysta Lifescience S.A.S. wniosek o zatwierdzenie substancji czynnej Beauveria bassiana szczep NPP111B005. Zgodnie z art. 9 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia w dniu 5 lutego 2013 r. Francja jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy powiadomiła wnioskodawcę, pozostałe państwa członkowskie, Komisję oraz Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej „Urząd”) o spełnieniu kryteriów formalnych wniosku.

(2)

W dniu 7 października 2014 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji projekt sprawozdania z oceny wraz z kopią dla Urzędu, w którym to sprawozdaniu oceniono, czy można oczekiwać, że wspomniana substancja czynna spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(3)

Urząd spełnił warunki określone w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zwrócił się on do wnioskodawcy o przedłożenie dodatkowych informacji państwom członkowskim, Komisji i Urzędowi. Ocenę dodatkowych informacji dokonaną przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożono Urzędowi w formie zaktualizowanego projektu sprawozdania z oceny w dniu 3 lipca 2015 r.

(4)

W dniu 6 października 2015 r. Urząd przekazał wnioskodawcy, państwom członkowskim i Komisji opinię (2) dotyczącą tego, czy można oczekiwać, że substancja czynna Beauveria bassiana szczep NPP111B005 spełnia kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Urząd podał swoje stanowisko do wiadomości publicznej.

(5)

W dniu 8 marca 2016 r. Komisja przedstawiła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu dotyczące Beauveria bassiana szczep NPP111B005 oraz projekt rozporządzenia przewidującego zatwierdzenie Beauveria bassiana szczep NPP111B005.

(6)

Wnioskodawcy umożliwiono przedstawienie uwag do sprawozdania z przeglądu.

(7)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego substancję czynną, o której mowa, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane i szczegółowo opisane w sprawozdaniu z przeglądu, ustalono, że spełnione są kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Należy zatem zatwierdzić Beauveria bassiana szczep NPP111B005.

(8)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia.

(9)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (3).

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/25

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/27

(1)

W załączniku III do dyrektywy 2008/56/WE ustanowiono przykładowe wykazy właściwości, presji i oddziaływań, o których mowa w art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 1 i 3, art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 1 i w art. 24 wspomnianej dyrektywy.

(2)

W 2012 r. w oparciu o wstępną ocenę swoich wód morskich, dokonaną zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE, oraz w ramach pierwszego cyklu wdrażania swoich strategii morskich państwa członkowskie notyfikowały Komisji zestaw właściwości dobrego stanu środowiska oraz swoje cele środowiskowe zgodnie z, odpowiednio, art. 9 ust. 2 i 10 ust. 2 dyrektywy 2008/56/WE. W przeprowadzonej przez Komisję ocenie (2) przedmiotowych sprawozdań państw członkowskich, podjętej zgodnie z art. 12 wspomnianej dyrektywy, podkreślono, że warunkiem, aby państwa członkowskie i Unia osiągnęły dobry stan środowiska do 2020 r., są dalsze pilne działania.

(3)

Aby zapewnić, że drugi cykl wdrażania strategii morskich państw członkowskich przyczyni się dodatkowo do realizacji celów dyrektywy 2008/56/WE i przyniesie bardziej spójne określenia dobrego stanu środowiska, w sprawozdaniu z pierwszej fazy wdrażania Komisja zaleciła, aby na poziomie unijnym służby Komisji i państwa członkowskie współdziałały w celu przeglądu, wzmocnienia i udoskonalenia decyzji Komisji 2010/477/UE (3) do 2015 r. Celem tej współpracy jest zapewnienie bardziej jasnego, prostego, zwięzłego i spójnego oraz porównywalnego zbioru kryteriów dobrego stanu środowiska i standardów metodologicznych, a jednocześnie dokonanie przeglądu załącznika III do dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej i, w razie potrzeby, wprowadzenie w nim zmian, a także opracowanie szczegółowych wytycznych w celu zapewnienia bardziej spójnego i jednolitego podejścia do ocen w następnym cyklu wdrażania.

(4)

Przegląd załącznika III do dyrektywy 2008/56/WE jest konieczny, aby dopełnić przegląd decyzji 2010/477/UE. Ponadto powiązanie pomiędzy załącznikiem III do dyrektywy 2008/56/WE i wskaźnikami jakości dotyczącymi określania dobrego stanu środowiska, wymienionymi w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, jest jedynie domniemane we wspomnianej dyrektywie, a tym samym nie jest wystarczająco jasne. W dokumencie roboczym służb Komisji z 2011 r. (4) Komisja wyjaśniła powiązania między wskaźnikami jakości wymienionymi w załączniku I do dyrektywy 2008/56/WE, elementami określonymi w załączniku III do tej dyrektywy, oraz kryteriami i wskaźnikami określonymi w decyzji 2010/477/UE, jednak ze względu na istotę treści mogła przedstawić tylko częściowo zadowalającą odpowiedź. Zmiana załącznika III do dyrektywy 2008/56/WE jest konieczna, aby doprecyzować te powiązania oraz ułatwić wdrażanie i zapewnić lepsze powiązanie elementów ekosystemu, presji antropogenicznych i oddziaływań wywieranych na środowisko morskie ze wskaźnikami jakości w załączniku I do dyrektywy 2008/56/WE oraz wynikami przeglądu decyzji 2010/477/UE.

(5)

Załącznik III do dyrektywy 2008/56/WE powinien zapewniać elementy oceny (art. 8 ust. 1 wspomnianej dyrektywy) w odniesieniu do dobrego stanu środowiska (art. 9 ust. 1 wspomnianej dyrektywy), zapewniać elementy monitorowania (art. 11 ust. 1 wspomnianej dyrektywy), które stanowią uzupełnienie oceny (np. temperatura, zasolenie), a także elementy do uwzględnienia przy ustalaniu celów (art. 10 ust. 1 wspomnianej dyrektywy). Znaczenie tych elementów będzie różne w zależności od regionu i państwa członkowskiego ze względu na różne uwarunkowania regionalne. Oznacza to, że elementy należy uwzględniać tylko wtedy, gdy uznaje się je za „podstawowe cechy” lub „dominujące presje i oddziaływania”, o których mowa, odpowiednio, w art. 8 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2008/56/WE, jeżeli wystąpią w wodach danego państwa członkowskiego.

(6)

Istotne jest zagwarantowanie, aby elementy określone w załączniku III do dyrektywy 2008/56/WE były wyraźnie powiązane ze wskaźnikami jakości w załączniku I do wspomnianej dyrektywy oraz z kryteriami i standardami metodologicznymi dobrego stanu środowiska wód morskich określonymi przez Komisję na podstawie art. 9 ust. 3 dyrektywy 2008/56/WE, a także z ich zastosowaniem w odniesieniu do art. 8, 9, 10 i 11 dyrektywy 2008/56/WE. W związku z tym elementy te muszą mieć charakter ogólny i mający powszechne zastosowanie w całej Unii, z uwzględnieniem faktu, że Komisja może określić bardziej konkretne elementy na podstawie art. 9 ust. 3 dyrektywy 2008/56/WE lub w ramach ustalania zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska, zgodnie z art. 9 ust. 1 wspomnianej dyrektywy.

(7)

Tabele 1 i 2 w załączniku III do dyrektywy 2008/56/WE należy doprecyzować, aby bardziej wyraźnie odnosiły się do elementów dotyczących stanu (tabela 1) oraz do elementów dotyczących presji i ich oddziaływań (tabela 2), a także aby bezpośrednio łączyły elementy wymienione w obu tabelach ze wskaźnikami jakości określonymi w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, a w związku z tym również z kryteriami określonymi przez Komisję na podstawie art. 9 ust. 3 dyrektywy 2008/56/WE.

(8)

Na potrzeby ukierunkowania procesu oceny sposobów użytkowania wód morskich zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2008/56/WE, oraz oceny skutków działalności człowieka zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) i związanym z nimi monitorowaniem określonym w art. 11 wspomnianej dyrektywy, należy rozszerzyć tabelę 2, tak aby zawierała ona przykładowy wykaz użytkowania i działalności człowieka w celu zapewnienia spójności oceny we wszystkich regionach i podregionach morskich.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do dyrektywy 2008/56/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią komitetu regulacyjnego ustanowionego na podstawie art. 25 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE,

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/34

—

uwzględniając wniosek Konferencji Przewodniczących,

—

uwzględniając art. 226 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 kwietnia 1995 r. w sprawie szczegółowych przepisów regulujących egzekwowanie przez Parlament Europejski jego prawa do prowadzenia dochodzeń (1),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego (UE) 2016/1021 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie powołania, kompetencji, składu liczbowego i czasu trwania mandatu Komisji śledczej do zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (2),

—

uwzględniając art. 198 ust. 11 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że zważywszy na liczbę dokumentów wymagających jeszcze zbadania, zleconych analiz i podmiotów, które należy przesłuchać, komisja śledcza wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie czasu trwania mandatu, aby umożliwić jego pełne i odpowiednie wykonanie;

1.

postanawia przedłużyć czas trwania mandatu komisji śledczej o trzy miesiące.

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/35

(1)

Dnia 18 listopada 2002 r. Komisja przyjęła decyzję 2002/915/WE (2) przyznającą odstępstwo, o które wniosła Dania zgodnie z dyrektywą 91/676/EWG dotyczącą ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego, zezwalając Danii na stosowanie rocznie na hektar do 230 kg azotu pochodzącego z nawozu naturalnego w niektórych gospodarstwach hodowli bydła w ramach duńskiego programu działań na lata 1999–2003. Odstępstwo to zostało przedłużone decyzją Komisji 2005/294/WE (3) w odniesieniu do duńskiego programu działań na lata 2004–2007, decyzją Komisji 2008/664/WE (4) w odniesieniu do duńskiego programu działań na lata 2008–2012 oraz decyzją wykonawczą Komisji 2012/659/UE (5) w odniesieniu do duńskiego programu działań na lata 2008–2015.

(2)

Odstępstwo przyznane decyzją wykonawczą 2012/659/UE dotyczyło (w okresie 2014–2015) około 1 500 gospodarstw hodowli bydła, 425 102 dużych jednostek przeliczeniowych i 205 165 hektarów gruntów ornych, czyli odpowiednio 4,0 % łącznej liczby gospodarstw, 18,6 % łącznej liczby dużych jednostek przeliczeniowych i 8,2 % ogólnej ilości gruntów ornych w Danii.

(3)

W dniu 4 lutego 2016 r. Dania złożyła Komisji wniosek o przedłużenie odstępstwa na mocy pkt 2 akapit trzeci załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG.

(4)

W Danii funkcjonuje plan działań na lata 2016–2018 zgodnie z art. 5 dyrektywy 91/676/EWG, zgodnie z częściami zarządzenia nr 1324 w sprawie komercyjnych zwierząt gospodarczych, nawozu naturalnego, kiszonek itp. z dnia 15 listopada 2016 r., ustawą skonsolidowaną w sprawie korzystania z nawozów w rolnictwie i pokrywy roślinnej nr 388 z dnia 27 kwietnia 2016 r. i zarządzeniem w sprawie korzystania z nawozów w rolnictwie w okresie planowania 2016–2017 nr 1055 z dnia 1 lipca 2016 r., nowym ukierunkowanym systemem dotyczącym roślin międzyplonowych, część obowiązkowa, zgodnie z ustawą o korzystaniu z nawozów w gospodarstwach i pokrywie roślinnej. Ponadto duńskie ustawodawstwo obejmuje nowe ogólne rozporządzenie dotyczące fosforu zgodnie z ustawą w sprawie zatwierdzenia w zakresie ochrony środowiska naturalnego itp. gospodarstw hodowlanych i dekretem w sprawie komercyjnych zwierząt gospodarczych, nawozu naturalnego, kiszonek itp.

(5)

Duńskie przepisy wykonujące dyrektywę 91/676/EWG obejmują ograniczenia dotyczące stosowania azotu. Przepisy ograniczające stosowanie fosforu zostały przyjęte i wejdą w życie w sierpniu 2017 r.

(6)

Duńskie sprawozdanie na temat „Status and trends of the aquatic environment and agricultural practice” (Stan środowiska wodnego i tendencje wpływające na jego rozwój a praktyki rolnicze) za okres 2012–2015 wykazują roczną nadwyżkę dla pól krajowych w wysokości 80 kg N/ha w 2014 r. oraz łączną ilość azotu uwolnionego z rolnictwa do morza w przybliżeniu na poziomie 70 % wartości z 2012 r. Dania ocenia, że aby zapewnić dobry stan ekologii, ilość azotu przenikająca z ziemi do wód przybrzeżnych musi zostać zmniejszona z 56,8 Mt do 44,7 Mt N.

(7)

Duńskie przepisy prawne powinny obejmować ukierunkowany system łączony dla nieobowiązkowych i obowiązkowych międzyplonów na lata 2017 i 2018. W ramach tego systemu obowiązkowe przepisy dotyczące międzyplonów powinny wchodzić w życie automatycznie, jeżeli dobrowolne porozumienia w odniesieniu do międzyplonów nie zapewnią osiągnięcia wyznaczonych celów w dziedzinie ochrony środowiska. Obszary pokryte międzyplonami powinny być uzupełnieniem krajowego wymogu dotyczącego obowiązkowych międzyplonów zgodnie z duńską ustawą o korzystaniu z nawozów w gospodarstwach i pokrywie roślinnej. Środki te są konieczne do zapewnienia, by stosowanie obecnego odstępstwa nie doprowadziło do spadku jakości wody.

(8)

Informacje dostarczone przez Danię w kontekście odstępstwa przyznanego decyzją wykonawczą 2012/659/UE wskazują, że odstępstwo to nie doprowadziło do pogorszenia jakości wody w porównaniu z obszarami, które nie są objęte odstępstwem. Przedstawione przez Danię dane dotyczące wykonania dyrektywy 91/676/EWG za okres 2012–2015 (6) pokazują, że w 16 % duńskich stacji kontrolnych średnie stężenie azotanów przekracza 50 mg/l, a w 23 % stacji kontrolnych średnie stężenie azotanów przekracza 40 mg/l. Dane z monitorowania wykazują stałą tendencję w zakresie stężenia azotanów w wodach gruntowych w porównaniu z poprzednim okresem sprawozdawczym (2008–2011). Punkty monitorowania wód powierzchniowych wykazują średnie stężenie azotanów poniżej 50 mg/l oraz stałą tendencję w zakresie stężenia azotanów. Ze sprawozdania obejmującego lata 2012–2015 wynika, że na 119 zbiorników wód przybrzeżnych dwa otrzymały ocenę „dobrą”.

(9)

Komisja, po zbadaniu wniosku Danii na podstawie elementów opisanych w trzecim akapicie ust. 2 załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG oraz w świetle doświadczeń zdobytych w stosowaniu odstępstwa zgodnie z decyzjami 2002/915/WE, 2005/294/WE, 2008/664/WE i decyzją wykonawczą 2012/659/UE, uznaje, że jeżeli spełnione zostaną pewne ścisłe warunki, ilość nawozu naturalnego przewidziana przez Danię – 230 kg azotu na hektar rocznie – nie przeszkodzi w osiągnięciu celów dyrektywy 91/676/EWG.

(10)

W gospodarstwach uprawnionych do stosowania nawozu w ilości do 230 kg azotu w przeliczeniu na hektar rocznie plany nawożenia są aktualizowane terminowo w celu zapewnienia spójności z faktycznymi praktykami rolniczymi, a stała pokrywa roślinna na gruntach ornych i międzyplony są wykorzystywane do odzyskiwania azotanów wymytych z podglebia w okresie jesiennym oraz ograniczania ich wymywania w okresie zimowym.

(11)

Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7) przewiduje kompleksowe, transgraniczne podejście do ochrony wód zorganizowane wokół obszarów dorzeczy, mające na celu osiągnięcie dobrego stanu wód europejskich do 2015 r. Ograniczenie składników odżywczych stanowi integralny element tego celu. Przyznanie odstępstwa na podstawie niniejszej decyzji nie narusza przepisów przyjętych na podstawie dyrektywy 2000/60/WE i nie wyklucza konieczności zastosowania dodatkowych środków w celu wypełnienia zobowiązań z nich wynikających.

(12)

W dyrektywie 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8) określono przepisy ogólne służące ustanowieniu infrastruktury informacji przestrzennej w Unii do celów polityki unijnej w zakresie ochrony środowiska oraz obszarów polityki lub działań mogących oddziaływać na środowisko. W stosownych przypadkach informacje przestrzenne zgromadzone w ramach niniejszej decyzji powinny być zgodne z przepisami określonymi we wspomnianej dyrektywie. W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych i zwiększenia spójności danych przy gromadzeniu niezbędnych danych w ramach niniejszej decyzji Dania powinna korzystać z informacji uzyskanych w ramach zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli ustanowionego na podstawie tytułu V rozdział II rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (9).

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Azotanów ustanowionego na podstawie art. 9 dyrektywy 91/676/EWG.

a)

„gospodarstwo hodowli bydła” oznacza gospodarstwo rocznie produkujące ponad 300 kg azotu pochodzącego z odchodów zwierzęcych, z czego co najmniej dwie trzecie pochodzą od bydła;

b)

„trawa” oznacza trwałe lub krótkotrwałe użytki zielone;

c)

„rośliny uprawne podsiewane trawą” oznaczają zboża na kiszonkę, kukurydzę na kiszonkę, jęczmień jary lub jęczmień jary i groszek, podsiewane trawą przed zbiorami lub po zbiorach;

d)

„uprawy o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji” oznaczają:

e)

„profil glebowy” oznacza warstwę gleby sięgającą od poziomu gruntu do głębokości 0,90 m lub do średniego najwyższego poziomu wód gruntowych, jeżeli poziom wód gruntowych znajduje się wyżej niż 0,90 m poniżej poziomu gruntu;

1)

W sierpniu 2017 r. wejdzie w życie rozporządzenie w sprawie fosforu ustalające bezpośrednie pułapy na różnych poziomach w całym kraju, w zależności od położenia geograficznego i rodzaju nawozu. Pułapy będą dotyczyć stosowania fosforu ze wszystkich rodzajów nawozów: nawozów organicznych, w tym nawozu naturalnego, produktu pofermentacyjnego z produkcji biogazu, odgazowanej biomasy roślinnej, szlamu z oczyszczalni ścieków komunalnych, jak również nawozów przemysłowych. Bardziej rygorystyczne pułapy dotyczące stosowania fosforu, obejmujące wszystkie rodzaje nawozów, stosuje się w zlewniach rolniczych środowisk wodnych narażonych na fosfor.

2)

Należy wprowadzić system wskaźników i system monitorowania ilości fosforu stosowanego na obszarach rolnych w Danii. Jeżeli system wskaźników lub system monitorowania wykaże, że rzeczywisty średni roczny poziom nawożenia fosforem na gruntach rolnych w Danii może przekroczyć lub już przekracza średnie krajowe poziomy nawożenia fosforem, które mają zostać osiągnięte w okresie 2018–2025, pułapy maksymalnego stosowania fosforu zostaną odpowiednio obniżone.

3)

Należy wprowadzić połączony, ukierunkowany system nieobowiązkowych i obowiązkowych międzyplonów, oparty na zapotrzebowaniu na zmniejszenie zawartości azotanów w jednolitych częściach wód podziemnych i w wodach przybrzeżnych. W ramach tego systemu obowiązkowe przepisy dotyczące uprawy międzyplonów wchodzą w życie automatycznie, jeżeli dobrowolne porozumienia w odniesieniu do międzyplonów nie zapewnią osiągnięcia wyznaczonych celów w dziedzinie ochrony środowiska.

4)

Uprawy międzyplonów ustalone w ramach tego systemu są liczone dodatkowo w stosunku do obowiązujących wymogów krajowych na poziomie 10 lub 14 % międzyplonów na powierzchni gruntów i nie mogą być ustalone na tym samym obszarze, który jest wykorzystywany w celu spełnienia wymogu obszaru proekologicznego w odniesieniu do międzyplonów.

a)

plan płodozmianu określający:

b)

liczbę zwierząt gospodarskich w gospodarstwie, opis systemu magazynowania i przechowywania nawozu naturalnego wraz z pojemnością dostępną do celów przechowywania nawozu naturalnego;

c)

obliczenie ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego wytworzonych w gospodarstwie;

d)

opis przetwarzania nawozu naturalnego i, w stosownych przypadkach, oczekiwane cechy przetworzonego nawozu naturalnego;

e)

ilość, rodzaj i cechy nawozu dostarczonego poza gospodarstwo rolne lub do niego;

f)

przewidywalne wymagania upraw w zakresie azotu i fosforu w podziale na poszczególne działki;

g)

obliczenie stosowanych ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego w podziale na poszczególne działki;

h)

obliczenie stosowanych ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozów chemicznych i innych nawozów w podziale na poszczególne działki;

i)

wskazanie czasu stosowania nawozu naturalnego i chemicznego.

a)

koniczyny na użytkach zielonych, na których zawartość koniczyny i lucerny wynosi mniej niż 50 %;

b)

lucerny na użytkach zielonych, na których zawartość koniczyny i lucerny wynosi mniej niż 50 %;

c)

jęczmienia i groszku podsianych trawą.

a)

odsetek gospodarstw hodowli bydła posiadających zezwolenie w każdej gminie;

b)

odsetek zwierząt gospodarskich objętych zezwoleniem w każdej gminie;

c)

odsetek gruntów rolnych objętych zezwoleniem w każdej gminie;

a)

koniczyną lub lucerną na użytkach zielonych;

b)

jęczmieniem i groszkiem podsianymi trawą.

a)

mapy określające odsetek gospodarstw hodowli bydła, odsetek zwierząt gospodarskich, odsetek gruntów rolnych objętych indywidualnym odstępstwem w każdej gminie oraz mapy miejscowego użytkowania gruntów, o których mowa w art. 10 ust. 1;

b)

wyniki monitorowania wód gruntowych i powierzchniowych w odniesieniu do stężeń azotanów i fosforu, łącznie z określonymi w art. 10 ust. 2 informacjami na temat tendencji w zakresie jakości wody w warunkach objęcia odstępstwem i nieobjęcia odstępstwem oraz wpływu odstępstwa na jakość wody;

c)

wyniki monitorowania gleby w odniesieniu do stężeń azotu i fosforu w wodzie strefy korzeniowej w warunkach objęcia odstępstwem i nieobjęcia odstępstwem, o którym mowa w art. 10 ust. 2;

d)

wyniki badań miejscowego użytkowania gruntów, systemu płodozmianu i praktyk rolniczych, o których mowa w art. 10 ust. 3;

e)

wyniki modelowych obliczeń wielkości strat azotu i fosforu z gospodarstw rolnych korzystających z zezwolenia, o których mowa w art. 10 ust. 3;

f)

tabele zawierające odsetek gruntów rolnych objętych odstępstwem, pokrytych koniczyną lub lucerną oraz jęczmieniem/groszkiem podsianymi trawą, o których mowa w art. 10 ust. 4;

g)

ocenę realizacji warunków odstępstwa na podstawie kontroli na poziomie gospodarstwa oraz informacje dotyczące gospodarstw rolnych niespełniających warunków na podstawie wyników kontroli administracyjnych i kontroli w terenie, o których mowa w art. 11;

h)

tendencje w zakresie liczby zwierząt gospodarskich i produkcji nawozu naturalnego w ramach każdej kategorii zwierząt w Danii i w gospodarstwach korzystających z odstępstwa.

18.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/43

(1)

W decyzji Komisji 2010/477/UE (2) określono kryteria stosowane przez państwa członkowskie w celu określenia dobrego stanu środowiska ich wód morskich oraz służące jako wytyczne dla oceny tego stanu w pierwszym cyklu wdrażania dyrektywy 2008/56/WE.

(2)

W decyzji 2010/477/UE przyznano, że do wspierania opracowywania lub przeglądu tych kryteriów w odniesieniu do pewnych wskaźników jakości oraz dalszego rozwoju standardów metodologicznych w ścisłym powiązaniu z opracowywaniem programów monitorowania konieczny jest dodatkowy postęp naukowo-techniczny. Ponadto we wspomnianej decyzji stwierdzono, iż należy przeprowadzić jej przegląd jak najszybciej po zakończeniu oceny wymaganej na podstawie art. 12 dyrektywy 2008/56/WE, w czasie umożliwiającym pomyślną aktualizację strategii morskich, która powinna nastąpić do 2018 r., zgodnie z art. 17 dyrektywy 2008/56/WE.

(3)

W 2012 r. państwa członkowskie, w oparciu o wstępną ocenę swoich wód morskich przeprowadzoną zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE, przekazały informacje na temat stanu środowiska swoich wód morskich i powiadomiły Komisję, w jaki sposób określiły dobry stan środowiska oraz cele środowiskowe odpowiednio zgodnie z art. 9 ust. 2 i art. 10 ust. 2 dyrektywy 2008/56/WE. Z przeprowadzonej przez Komisję oceny (3) tych sprawozdań państw członkowskich zgodnie z art. 12 dyrektywy 2008/56/WE wynika, że konieczne jest pilne podjęcie dodatkowych wysiłków, jeżeli państwa członkowskie mają osiągnąć dobry stan środowiska do 2020 r. Wyniki oceny wykazały konieczność znacznej poprawy jakości i spójności określania dobrego stanu środowiska przez państwa członkowskie. Ponadto w ocenie stwierdzono, że współpraca regionalna musi stanowić kluczowy element wdrażania dyrektywy 2008/56/WE. Podkreślono również, że państwa członkowskie powinny bardziej systematycznie wykorzystywać standardy wynikające z prawodawstwa Unii lub, jeżeli nie istnieją, standardy ustanowione w regionalnych konwencjach morskich lub innych umowach międzynarodowych.

(4)

Aby zagwarantować, że drugi cykl wdrażania strategii morskich państw członkowskich przyczyni się jeszcze bardziej do realizacji celów dyrektywy 2008/56/WE i przyniesie bardziej spójne określenie dobrego stanu środowiska, Komisja zaleciła w swoim sprawozdaniu z pierwszej fazy wdrażania, by na poziomie Unii, służby Komisji i państwa członkowskie współpracowały w celu przeglądu, wzmocnienia i ulepszenia decyzji 2010/477/UE, w celu opracowania zestawu jaśniejszych, prostszych, bardziej zwięzłych, spójnych i porównywalnych kryteriów dobrego stanu środowiska i standardów metodologicznych, oraz w tym samym czasie dokonania przeglądu załącznika III do dyrektywy 2008/56/WE, a w razie potrzeby wprowadzenia do niego zmian, a także opracowania szczegółowych wytycznych w celu zagwarantowania bardziej spójnego i konsekwentnego podejścia do ocen w kolejnym cyklu wdrażania.

(5)

Na podstawie tych konkluzji proces przeglądu rozpoczął się w 2013 r., kiedy plan działania składający się z kilku etapów (technicznych, naukowych, konsultacji i podejmowania decyzji) został zatwierdzony przez komitet regulacyjny ustanowiony na mocy art. 25 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE. W ramach tego procesu Komisja przeprowadziła konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym z regionalnymi konwencjami morskimi.

(6)

Aby ułatwić przyszłe aktualizacje wstępnej oceny wód morskich państw członkowskich i określenie przez nie dobrego stanu środowiska oraz aby zagwarantować większą spójność we wdrażaniu dyrektywy 2008/56/WE w całej Unii, konieczne jest wyjaśnienie, przegląd lub wprowadzenie kryteriów, standardów metodologicznych, specyfikacji i ujednoliconych metod do stosowania przez państwa członkowskie, w porównaniu z elementami obecnie określonymi w decyzji 2010/477/UE. W rezultacie liczba kryteriów, które państwa członkowskie muszą monitorować i oceniać powinna zostać ograniczona, a do tych, które zostaną zachowane, należy zastosować podejście oparte na ryzyku, aby umożliwić państwom członkowskim skoncentrowanie wysiłków na głównych oddziaływaniach antropogenicznych mających wpływ na ich wody. Na koniec należy doprecyzować kryteria i ich stosowanie, w tym przewidując wartości progowe lub ich ustanowienie, co umożliwi pomiar stopnia, w jakim osiągany jest dobry stan środowiska w wodach morskich w Unii.

(7)

Zgodnie ze zobowiązaniem podjętym przez Komisję poprzez przyjęcie jej komunikatu do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Program UE – Lepsze wyniki dzięki lepszemu stanowieniu prawa” (4), w niniejszej decyzji należy zapewnić spójność z innymi przepisami Unii. Aby zagwarantować na poziomie Unii większą spójność i porównywalność określania dobrego stanu środowiska przez państwa członkowskie i uniknąć niepotrzebnego powielania, należy uwzględnić odpowiednie istniejące standardy i metody monitorowania i oceny określone w prawodawstwie Unii, w tym dyrektywę Rady 92/43/EWG (5), dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6), rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 (7), rozporządzenie Komisji (WE) nr 1967/2006 (8), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE (9), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE (10) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (11).

(8)

Dla każdego ze wskaźników jakości wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2008/56/WE i na podstawie przykładowych wykazów w załączniku III do tej dyrektywy należy określić kryteria, w tym elementy tych kryteriów oraz, w stosownych przypadkach, wartości progowe, które należy stosować. Wartości progowe powinny być stosowane przez państwa członkowskie przy określaniu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska oraz przy ocenianiu przez nie, w jakim stopniu został osiągnięty dobry stan środowiska. Należy również określić standardy metodologiczne, w tym skale geograficzne oceny oraz w jaki sposób należy stosować kryteria. Te kryteria i standardy metodologiczne mają zagwarantować spójność i umożliwić porównanie ocen, w jakim stopniu został osiągnięty dobry stan środowiska między regionami lub podregionami morskimi.

(9)

Aby zapewnić porównywalność szczegółowych danych z wszelkich aktualizacji dokonywanych przez państwa członkowskie w następstwie przeglądów pewnych elementów ich strategii morskich, wysyłanych na podstawie art. 17 ust. 3 dyrektywy 2008/56/WE, należy określić specyfikacje i ujednolicone metody monitorowania i oceny, biorąc pod uwagę istniejące specyfikacje i normy na szczeblu unijnym lub międzynarodowym, w tym na poziomie regionalnym lub podregionalnym.

(10)

Określając zestaw właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska zgodnie z art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz w momencie ustanawiania skoordynowanych programów monitorowania na podstawie art. 11 tej dyrektywy, państwa członkowskie powinny stosować kryteria, standardy metodologiczne, specyfikacje i ujednolicone metody monitorowania i oceny ustanowione w niniejszej decyzji w połączeniu z elementami ekosystemu, oddziaływaniami antropogenicznymi i działalnością człowieka wymienionymi w przykładowych wykazach w załączniku III do dyrektywy 2008/56/WE oraz w oparciu o wstępną ocenę przeprowadzoną zgodnie z art. 8 ust. 1 tej dyrektywy.

(11)

W celu ustanowienia wyraźnego związku między określeniem zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska oraz oceną postępów w kierunku jego realizacji, należy uporządkować kryteria i standardy metodologiczne w oparciu o wskaźniki jakości ustanowione w załączniku I do dyrektywy 2008/56/WE, z uwzględnieniem przykładowych wykazów elementów ekosystemu, oddziaływań antropogenicznych i działalności człowieka, określonych w załączniku III do wspomnianej dyrektywy. Niektóre z tych kryteriów i standardów metodologicznych odnoszą się w szczególności do oceny stanu środowiska lub dominujących presji i oddziaływań na podstawie odpowiednio lit. a) lub b) art. 8 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE.

(12)

W przypadku gdy wartości progowe nie zostały określone, państwa członkowskie powinny ustalić wartości progowe, współpracując na poziomie unijnym, regionalnym lub podregionalnym, na przykład poprzez odniesienie się do wartości istniejących lub opracowanie nowych w ramach regionalnych konwencji morskich. W przypadkach gdy konieczne będzie ustanowienie wartości progowych w drodze współpracy na poziomie Unii (w odniesieniu do wskaźników dotyczących odpadów morskich, podmorskiego hałasu oraz integralności dna morskiego), dokonywane to będzie w ramach wspólnej strategii wdrażania ustanowionej przez państwa członkowskie i Komisję do celów dyrektywy 2008/56/WE. Po ich ustanowieniu w drodze współpracy na poziomie Unii, regionalnym lub podregionalnym, wspomniane wartości progowe staną się częścią zestawów właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska państw członkowskich, dopiero po ich przesłaniu Komisji w ramach sprawozdawczości państw członkowskich na mocy art. 17 ust. 3 dyrektywy 2008/56/WE. Do czasu ustanowienia takich wartości progowych w drodze współpracy na poziomie Unii, regionalnym lub podregionalnym, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania krajowych wartości progowych, kierunkowych tendencji lub wartości progowych opierających się na presji, jako zamienników.

(13)

Wartości progowe powinny, w stosownych przypadkach, odzwierciedlać poziom jakości odpowiadający znaczeniu niekorzystnego wpływu na dane kryterium i powinny być ustanawiane w odniesieniu do stanu odniesienia. Wartości progowe powinny być zgodne z prawodawstwem Unii oraz być ustalane w odpowiednich skalach geograficznych, aby odzwierciedlać różne biotyczne i abiotyczne właściwości regionów, podregionów i podrejonów. Oznacza to, że nawet jeśli proces ustalania wartości progowych odbywa się na poziomie unijnym, może to skutkować ustaleniem różnych wartości progowych, które będą szczególne dla danego regionu, podregionu lub podrejonu. Wartości progowe należy również ustalić na podstawie zasady ostrożności, z uwzględnieniem potencjalnych zagrożeń dla środowiska morskiego. Określanie wartości progowych powinno uwzględniać dynamiczny charakter ekosystemów morskich i ich elementów, które mogą zmieniać się w czasie i przestrzeni ze względu na zmiany hydrologiczne i klimatyczne, zależności drapieżnik–ofiara i inne czynniki środowiskowe. Wartości progowe powinny również odzwierciedlać fakt, że ekosystemy morskie mogą po zniszczeniu odbudować się do stanu odzwierciedlającego dominujące warunki fizjograficzne, geograficzne, klimatyczne i biologiczne, a nie do konkretnego stanu, w którym znajdowały się w przeszłości.

(14)

Zgodnie z art. 1 ust. 3 dyrektywy 2008/56/WE zbiorowy nacisk wywierany przez działalność człowieka powinien być utrzymywany na poziomie umożliwiającym osiągnięcie dobrego stanu ekologicznego środowiska, co będzie gwarantowało, że możliwości ekosystemów morskich reagowania na zmiany wywołane przez człowieka nie będą zagrożone. Może to powodować, w stosownych przypadkach, że wartości progowe dla określonych presji i ich oddziaływania na środowisko nie zawsze będą osiągane na wszystkich obszarach wód morskich państw członkowskich, pod warunkiem że nie będzie to zagrażać realizacji celów dyrektywy 2008/56/WE, przy jednoczesnym umożliwieniu zrównoważonego użytkowania zasobów i usług morskich.

(15)

Konieczne jest ustanowienie wartości progowych, które będą częścią zestawu właściwości stosowanego przez państwa członkowskie przy określaniu przez nie dobrego stanu środowiska zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE oraz zakresu, w jakim te wartości progowe mają zostać osiągnięte. Wartości progowe same w sobie nie stanowią zatem odzwierciedlenia dobrego stanu środowiska, który jest określany przez państwa członkowskie.

(16)

Państwa członkowskie powinny definiować zakres, w którym osiągnięty jest dobry stan środowiska, jako część ich wód morskich, w odniesieniu do których osiągnięte zostały wartości progowe lub jako część elementów kryteriów (gatunki, zanieczyszczenia itp.), w odniesieniu do których osiągnięte zostały wartości progowe. Przy ocenie stanu swoich wód morskich, zgodnie z art. 17 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2008/56/WE, państwa członkowskie powinny przedstawiać wszelkie zmiany statusu jako: poprawiający się, stabilny lub pogarszający się w porównaniu z poprzednim okresem sprawozdawczym ze względu na często powolną reakcję środowiska morskiego na zmiany.

(17)

W przypadku gdy wartości progowe ustalone zgodnie z niniejszą decyzją nie są osiągnięte w odniesieniu do konkretnego kryterium, państwa członkowskie powinny rozważyć podjęcie odpowiednich środków lub przeprowadzenie dodatkowych badań lub dochodzenia.

(18)

Jeżeli państwa członkowskie są zobowiązane do współpracy na poziomie regionalnym lub podregionalnym, powinny wykorzystywać, jeśli jest to możliwe i stosowne, istniejące regionalne struktury współpracy instytucjonalnej, w tym ustanowione w ramach regionalnych konwencji morskich, jak przewidziano w art. 6 dyrektywy 2008/56/WE. Podobnie ze względu na brak szczególnych kryteriów, standardów metodologicznych, w tym dotyczących włączania kryteriów, specyfikacji i ujednoliconych metod monitorowania i oceny, państwa członkowskie powinny opierać się, jeśli jest to możliwe i stosowne, na tych opracowanych na poziomie międzynarodowym, regionalnym lub podregionalnym, np. uzgodnionych w ramach regionalnych konwencji morskich lub innych mechanizmów międzynarodowych. W przeciwnym razie państwa członkowskie mogą zdecydować się na koordynację między sobą w obrębie regionu lub podregionu, w stosownych przypadkach. Ponadto państwo członkowskie może również na podstawie szczególnych cech swoich wód morskich podjąć decyzję o wzięciu pod uwagę dodatkowych elementów, które nie są przewidziane w niniejszej decyzji i nie są uregulowane na poziomie międzynarodowym, regionalnym lub podregionalnym lub rozważyć stosowanie elementów niniejszej decyzji do swoich wód przejściowych zdefiniowanych w art. 2 pkt 6 dyrektywy 2000/60/WE, w ramach wdrażania dyrektywy 2008/56/WE.

(19)

Państwa członkowskie powinny mieć wystarczającą elastyczność w określonych warunkach, aby skupić się na największych presjach oraz ich oddziaływaniu środowiskowym na różne elementy ekosystemu w każdym regionie lub podregionie w celu monitorowania i oceny swoich wód morskich w sposób wydajny i skuteczny oraz w celu ułatwienia ustalania kolejności działań, które należy podjąć, aby osiągnąć dobry stan środowiska. W tym celu, po pierwsze, państwa członkowskie powinny mieć możliwość uznania, że niektóre kryteria nie powinny mieć zastosowania, jeżeli jest to uzasadnione. Po drugie państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o niestosowaniu niektórych elementów kryteriów lub wyboru dodatkowych elementów, czy też skupienia się na niektórych matrycach lub obszarach swoich wód morskich, pod warunkiem że będzie się to opierać na ocenie ryzyka w odniesieniu do presji i ich oddziaływań. Na koniec należy wprowadzić rozróżnienie między podstawowymi a drugorzędnymi kryteriami. Podczas gdy kryteria podstawowe powinny być stosowane, aby zapewnić spójność w całej Unii, w odniesieniu do kryteriów drugorzędnych należy zapewnić elastyczność. Państwa członkowskie powinny w razie konieczności podejmować decyzje o zastosowaniu kryterium drugorzędnego do uzupełnienia kryterium podstawowego lub w przypadku, gdy dla danego kryterium istnieje zagrożenie, że środowisko morskie nie osiągnie lub nie utrzyma dobrego stanu środowiska morskiego.

(20)

Kryteria, w tym: wartości progowe, standardy metodologiczne, specyfikacje i ujednolicone metody monitorowania i oceny, powinny opierać się na najlepszej dostępnej wiedzy naukowej. Konieczne są jednak dodatkowe postępy naukowo-techniczne, aby wspierać dalszy rozwój niektórych z nich i należy z nich korzystać w miarę jak wiedza staje się dostępna.

(21)

Należy zatem uchylić decyzję 2010/477/UE.

(22)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu regulacyjnego,

a)

kryteria i standardy metodologiczne, które mają być stosowane przez państwa członkowskie przy określaniu zestawu właściwości typowych dla dobrego stanu środowiska zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2008/56/WE, na podstawie załączników I i III oraz w związku z oceną wstępną przeprowadzoną zgodnie z art. 8 ust. 1 tej dyrektywy w celu oceny, w jakim stopniu osiąga się dobry stan środowiska, zgodnie z art. 9 ust. 3 tej dyrektywy;

b)

specyfikacje i ujednolicone metody monitorowania i oceny, które mają być stosowane przez państwa członkowskie podczas ustanawiania skoordynowanych programów monitorowania na podstawie art. 11 dyrektywy 2008/56/WE, zgodnie z art. 11 ust. 4 tej dyrektywy;

c)

harmonogram procesu ustalania wartości progowych, wykazy elementów kryteriów i standardów metodologicznych dzięki unijnej, regionalnej lub podregionalnej współpracy;

d)

obowiązek zgłaszania elementów kryteriów, wartości progowych i standardów metodologicznych.

1)

„podregiony” oznaczają podregiony wymienione w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2008/56/WE;

2)

„podrejony” oznaczają dalszy podział wód morskich, o którym mowa w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2008/56/WE;

3)

„inwazyjne gatunki obce” oznaczają „inwazyjne gatunki obce” w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1143/2014 (12);

4)

„elementy kryteriów” oznaczają elementy tworzące ekosystem, a zwłaszcza jego elementy biologiczne (gatunki, siedliska i ich społeczności) lub aspekty presji na środowisko morskie (substancje biologiczne i fizyczne, odpady i energia), które są oceniane w ramach każdego kryterium;

5)

„wartość progowa” oznacza wartość lub zakres wartości, które umożliwiają ocenę poziomu jakości osiągniętego dla danego kryterium, przyczyniając się tym samym do oceny stopnia, w jakim osiągany jest dobry stan środowiska.

a)

są częścią zestawu właściwości wykorzystywanych przez państwa członkowskie przy określaniu dobrego stanu środowiska;

b)

są zgodne z przepisami unijnymi;

c)

w stosownych przypadkach odzwierciedlają poziom jakości odpowiadający znaczeniu niekorzystnego wpływu na dane kryterium i są ustanawiane w odniesieniu do stanu odniesienia;

d)

są ustalane w odpowiednich skalach geograficznych oceny, aby odzwierciedlać różne biotyczne i abiotyczne właściwości regionów, podregionów i podrejonów;

e)

są ustalane na podstawie zasady ostrożności, z uwzględnieniem potencjalnych zagrożeń dla środowiska morskiego;

f)

są spójne między różnymi kryteriami, jeżeli odnoszą się do tego samego elementu ekosystemu;

g)

opierają się na najlepszej dostępnej wiedzy naukowej;

h)

opierają się na danych zbieranych w długich okresach czasu, jeśli są one dostępne, aby pomóc w określeniu najbardziej odpowiedniej wartości;

i)

odzwierciedlają dynamikę ekosystemu, w tym zależności drapieżnik–ofiara oraz zmiany hydrologiczne i klimatyczne, uznając również fakt, że ekosystemy lub ich części mogą po zniszczeniu odbudować się do stanu odzwierciedlającego dominujące warunki fizjograficzne, geograficzne, klimatyczne i biologiczne, raczej niż do konkretnego stanu, w którym znajdowały się w przeszłości;

j)

jeśli jest to możliwe i stosowne, są zgodne z odpowiednimi wartościami ustanowionymi w ramach regionalnych struktur współpracy instytucjonalnej, w tym uzgodnionymi w ramach regionalnych konwencji morskich.

a)

krajowe wartości progowe, pod warunkiem wypełnienia zobowiązania do prowadzenia współpracy regionalnej ustanowionego w art. 5 i 6 dyrektywy 2008/56/WE;

b)

kierunkowe tendencje wartości;

c)

wartości progowe opierające się na presji, jako zamienniki.